Alternative Non-Controlled Delirium

Ο βίος εν τω άστει

Αντώνης Καναβούρας   


1. Herr Professor

Ο βίος εν άστει ήτο ανέκαθεν χαλεπός. Πλήθος ηλεκροκινητήρων, κινητήρων εσωτερικής καύσεως, ισοσταθμιστών λαμπτήρων φθορισμού παράγουσιν ακατάπαυστον βόμβον, εξαιρόμενον κατά τακτάς ώρας και ημέρας, μηδέποτε όμως εξαλειφόμενον. Ταχυλεωφόροι και κιγκλιδώματα, τρίχρωμοι φανοί ρυθμίζοντες την διέλευσιν τροχοφόρων και πεζών κατ' εναλλαγήν καθιστούν την φυσικήν συνάντησιν προσφιλών προσώπων λίαν ακριβήν και σπανίαν, ως εκ τούτου δε αυτά ταύτα τα τελευταία μειούνται βαθμιαίως, υφιστάμενα την αμείλικτον φθοράν υπό της χρονικής αποστάσεως των μεταξύ των διαντιδράσεων. Η συσσώρευσις παραγώγων κεκαυμένων καυσίμων -και δη αερίας μορφής- προκαλεί συχνάκις δακρύρροιαν, ρινόροιαν, ερεθισμόν και σπασμόν των αεροφόρων οδών, ίνα μη αναφέρω τας επί της ηλιοφανείας επιπτώσεις. Η οξυγόνωσις του εγκεφάλου καθίσταται ούτως πλημμελής. Εις αντιστάθμισμα μας προσφέρεται πλήθος πολιτιστικών προϊόντων προς κατά μόνας κατανάλωσιν κατά τον μη εργάσιμον χρόνον μας: μουσικαί συναυλίαι, ηλεκτρονικά ψηφιακά παίγνια, προβολαί κινηματογραφικών ταινιών, εικαστικαί εκθέσεις εικόνων, παραστάσεις δραματουργημάτων, τηλεσειραί.
Δικαίως αναρωτάσθε: "Προς τι ο μυρηκασμός τετριμμένων κοινοτοπιών, αποκυημάτων σκέψεως παλαιοτέρας γενεάς στοχαστών;", ή, άλλως "Τι μας λες ρε μεγάλε; Μας τα παν κι άλλοι! Αλλά και να μη μας τά 'λεγαν χαζοί δεν είμαστε!".
Ψυχραιμία αγαπητοί! Μετά πλήρους επιγνώσεως πως γλαύκας κομίζω καταχρώμαι τον χρόνον σας ίνα παραθέσω παραδείγματα άτινα υπέπεσαν εις την αντίληψίν μου και, προϊόντος του χρόνου, εδραιώνουν ίσως την υπόθεσιν του πλήρους πλέον εκτροχιασμού της ανθρωπίνης επικοινωνίας μα και αντιλήψεως των πραγμάτων, αμφότερα απορρέοντα εκ της επιδράσεως της εγκεφαλικής μα και διυποκειμενικής ανοξίας επί της ψυχοσεξουαλπνευματικής αναπτύξεως των συμπολιτών αλλά και ημών των ιδίων. Θα παρακαλούσα δια την προσοχήν σας:

Παράδειγμα 1ον

Βιβλιοπωλείον "ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ"
Εισέρχονται δύο υποψήφιοι πελάται.

-Ψάχνουμε για...
-Ε! Ε! Για μισό λεπτό... Είστε όλοι;
-Οχι.
-Ε, άντε φέρτε και τους άλλους και τότε τα λέμε!
-Μα,...
-Βρε ούστ από δώ! Ποιόν εκπροσωπείτε ρε; Αντε φέρτε τους όλους!

Οι πελάται εξεδιώχθησαν σκαιώς...

Παράδειγμα 2ον

Περίπτερον. Πλησιάζει πελάτης.
-Θα ήθελα ένα Marlboro.
-Αδιαφορώ.
-Δεν είναι απάντηση επαγγελματία αυτή.
-Μα, δεν είμαι. Κατ' επάγγελμα είμαι ανθρακωρύχος. Αλλά, ξέρετε, μετά από μια κουραστική μέρα στις στοές λίγες ώρες στο περίπτερο με χαλαρώνουν.
-Κι, εγώ, μεταξύ μας, δεν καπνίζω επαγγελματικά. Μόνο για χόμπυ. Και δίνω κι ένα σωρό λεφτά γι αυτό.
-Οπότε με καταλαβαίνετε.
-Απολύτως. Μόνο που, ενώ εσείς επιδίδεστε ήδη εις το χόμπυ σας, στερείτε από μένα τη δυνατότητα να χαρώ το δικό μου.
-Εννοείτε πως η στήριξις μιας ερασιτεχνικής δραστηριότητος απαιτεί την εμπλοκήν επαγγελματιών;
-Ακριβώς! Π.χ. για να λειτουργείτε ερασιτεχνικα το περίπτερό σας δεν απαιτείται η καθημερινή έλευσις ενός επαγγελματία διανομέα ημερησίου τύπου;
-Ενδιαφέρουσα προσέγγισις. Θα έλεγα πως με προβληματίσατε αλλά θα ήμουν ψεύτης. Η αλήθεια είναι πως με αφοπλίσατε. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να σας πουλήσω τσιγάρα μια και αυτό θα με καθιστούσε αυτομάτως επαγγελματία πρατηριούχο.
-Και, τί έχετε να μου προτείνετε;
-Να αποτανθείτε σε κάποιον επαγγελματία ή να δεχθείτε ένα πακέτο δώρο.
-Πόσο απέχει ο πλησιέστερος επαγγελματίας;
-Περίπου 738 μέτρα.
-Ε, τότε θα προτιμήσω το δεύτερο.
-Ορίστε!
-Ευχαριστώ! Καλή ξεκούραση.
-Παρομοίως συνάδελφε. Υγειαίνετε!

Παράδειγμα 3ον

Καφενείον " Το Ντιτζιταλ", κάπου στη Βάρκιζα

-Ενα φραπέ μέτριο με γάλα.
-Γίνετε λιγάκι πιο σαφής.
-Δεν διαθέτετε μακροεντολές;
-Οχι, μόνο γλώσσα μηχανής.
-Ενα σκεύασμα αποτελούμενον εκ 300 κ.ε. ύδατος, τριών γραμμαρίων στιγμιαίου καφέ, ισόποσης σακχάρεως, αναδευθέν υπό του περιστροφικού ηλεκροκινήτου αναδευτήρος. Προ της προσκομίσεως ενστάλλαξις 7 σταγόνων συμπεπυκνωμένου γάλακτος. Ο αφρός από πάνω. Η ένθεσις, ή, έστω παραθεσις αναρροφητικού καλάμου θα εκτιμηθεί, πιστέψτε με.
-Αυτό θα κοστίσει.
-Θα πληρώσω.
-Τότε ας δώσουμε τα χέρια. It's a great deal!

Δίνουν τα χέρια επισφραγίζοντας μια ιστορική συμφωνία.

Παράδειγμα 4ον

Εις το αυτόν καφενείον, επί τη υπηρεσία ετέρου σερβιτόρου, διαθέτοντος προεπεξεργαστή μακροεντολών

-Καλημέρα σας. Θα θέλατε κάτι;
-Μπορώ να έχω έναν νεσκαφέ κρύο;
-Ο νεσκαφέ έιναι πάντα ζεστός, κύριε.
-Εννοώ έναν καφέ, ακριβώς όπως φτιάχνετε τον νεσκαφέ αλλά με κρύο νερό αντί ζεστού.
-Ο νες φτάχνεται με ζεστό νερό κύριε. Με κρύο φτιάχνεται ο φραπές.
-Ναι αλλά ο φραπές έχει αφρό. Θα τον ήθελα χωρίς αφρό.
-Δεν υπάρχει αυτό που ζητάτε κύριε. Ο φραπές έχει πάντοτε αφρό. Χωρίς αφρό δεν είναι φραπές.
-Μπορείτε τότε να μου φτιάξετε έναν φραπέ αχτύπητο;
-Ο,τιδήποτε σερβίρουμε έιναι αχτύπητο, κύριε. Unbeatable! Δεν είμαστε ερασιτέχνες, κύριε!
-Μα, όχι, όχι, άλλο εννοούσα. Να μην τον χτυπήσετε, αν γίνεται.
-Υπαινίσεστε οτι είμαστε βίαιοι κύριε; Να φωνάξω τον διευθυντή;
-Προς Θεού, δεν είναι ανάγκη! Θα μπορούσα να έχω ένα ποτήρι νερό βρύσης με την προσθήκη μίας κουταλιάς καφέ, μίας κουταλιάς ζάχαρης και, όλο αυτό, αναδευμένο με ένα απλό κουταλάκι αντί της ειδικής συσκευής;
-Εννοείτε αυτό που οι αγγλοσάξονες καλούν " stirred! Not shaken!";
-Ακριβώς!
-Ποιός νομίζετε ότι είστε, κύριε; Ο James Bond;
-Ας αρχίσουμε πάλι απ' την αρχή. Δύνασθε;
-Καλημέρα σας. Θα θέλατε κάτι;
-Ε-Ν-Α-Ν-Ε-Σ-Κ-Α-Φ-Ε-Α-Ν-Ε-Ι-Ν-Α-Ι-Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Ο-Ν!
-Μάλιστα.

Εντός δεκαλέπτου ο παραγγελθείς εκσκαφεύς έχει ήδη σταθμεύσει έμπροσθεν του καταστήματος. Αποβιβασθείς ο οδηγός παραδίδει τα κλειδιά.
-Καλοτάξιδος!

Παράδειγμα 5ον

Αλκοολικός νυχτοφύλαξ. Μονολογεί:

"Αχ, θεούλη μου! Απορώ γιατί με κρατάει ακόμα τ' αφεντικό. Με συμπαθεί φαίνεται. Αλλά ως πότε; Ειναι η χιλιοστή πρώτη νύχτα που μ' εμπιστεύτηκε να τη φυλάξω και πάλι τα σκάτωσα! Δραπετεύει κι αυτή όπως κι οι άλλες. Φεύγει μπροστά στα μάτια μου κι εγώ δεν κάνω τίποτα. Και τι να του πώ τώρα; θα μού πεί "ρε μαλάκα, άντε σου ξεγλύστρισαν χίλιες, είπα να σου δώσω μια τελευταία ευκαιρία, μπας και... Νυχτοφύλακας είσαι εσύ ή μαλάκας;"
Αλοίμονό μου!" (Τραβά μια ακόμη γενναία γουλιά αψέντι και τραγουδά παραπονιάρικα κι απελπισμένα):

«Ομορφα πού ναι την αυγή, όταν γλυκοχαράζει
χαρά σε κείνη την καρδιά που δεν αναστενάζει.»

Παράδειγμα 6ον

Πλείστοι όσοι συμπολίται κατά τον ελεύθερο χρόνο τους μαθαίνουν πληθώρα ξένων γλωσσών. Εις αυτούς συγκαταλέγονται ο Φρειδερίκος και η Συμέλα, προσφάτως μερικώς ερασταί. Κάθε γλώσσα όμως, αγαπητοί ακροαταί,είναι ένας κώδιξ σημείων, ήτοι σημαινόντων και σημαινομένων, δυνάμει όμως, μια και η πραγμάτωσίς των απαιτεί μια κάποια διυποκειμενικότητα. Η χρονία απομόνωσις είχε τα κατωθι ολέθρια αποτελέσματα:

Ερωτικό καυγαδάκι:
-Fuck you bitch!
-Danke, Fritz!
-Muchos besitos!
-Είσαι κήτος!
-You don' t love me any more...
-Adios, senior!

Η Συμέλα απέρχεται φανερά εκνευρισμένη αλλά και αμήχανη. Αλλωστε κινδυνεύει να αργήσει στο μάθημα Ουαλλικών. Αμα τη επιστροφή της ίσως η κατάστασις να έχει εξομαλυνθεί.

-------------------------
Αγαπητοί ακροαταί, ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Ακολουθεί συζήτησις. Ανοιχτός εις ερωτήσεις, υπόδειξιν ετέρων παραδειγμάτων, αντιρρήσεις.

Στο αμφιθέατρο σιωπή. Μόνο ψίθυροι. Zoom στην Πάνω Αριστερή Γωνία (στο εξής Π.Α.Γ.):
Ψιθυριστής Α:
-Τί πίνει ρε ο προφέσσορας;
Ψιθυριστής Β:
-Γιατί ρε; Μια χαρά τα λέει!
-Ρε μπάς και την πίνετε μαζί;
-Αμα έχεις διαφωνίες ρε στόκε πές τις δημοσίως!
-Ναι, για να με κόψει, όπως πέρυσι. Εγώ ρε ένα πτυχίο θέλω να πάρω, να γλιτώσω από σας, να πάω να δουλέψω σαν άνθρωπος...
-Εμ, καλά σε λέω εγώ στόκο! Με το πτυχίo του Φ.Κ.Σ ρε θα δουλέψεις; Το ντιλίβερυ θα σε φάει ρεεεεε, πάρτο χαμπάρι!
-Ναι ρε, αυτό λέω εγώ «σαν άνθρωπος»! Να μοιράζω τις πίτσες μου και μετά να μαι ελεύθερος. Οχι να ‘ρχομαι εδώ κάθε πρωί να μου τα ζαλίζετε...
-Ακου τον ρε να ξεστραβωθείς. Δίκιο έχει! Αφού έχουμε λαλήσει ως λαός.
-Χέσε με ρε τι κάνουμε ως λαός! Εγώ μια χαρά είμαι. Κι αυτόν τον πληρώνουνε να τα λέει. Εμένα με πληρώνουνε να τον ακούω;
-Σςςςς. Κάποιος σήκωσε το χέρι...

Zoom στον κάποιον:
-Κύριε καθηγητά, είναι βέβαιον πως όλα αυτά οφείλονται εις την ανοξίαν; Στη γειτονιά μου, που έχουμε πολλές οξυές, συμβαίνουν ορισμένα παρόμοια, π.χ. τα ταξί είναι δρομολογημένα σε προκαθορισμένες διαδρομές. Σηκώνεις το χέρι, σταματάει κι ενώ ετοιμάζεσαι να ανοίξεις την πόρτα σου λέει «Χαλάνδρι πάω». Τα λεωφορεία, απεναντίας, αν και αναγράφουν εμφανώς τον προορ...

Zoom στην Π.Α.Γ:
Ψιθυριστής Α:
-Αντε γειάαα... Βάλε μου παρουσία.
-Ρε, δεν ξέρω την υπογραφή σου.
-Σταυρό βάζω ρε βλάκα! Χτεσινός είμαι;
-Που πάς;
-Φαντάρος...

2. No Name

Κάπως έτσι μου τη διηγήθηκε την παραπάνω φάση με το μάθημα στο αμφιθέατρο ο «φίλος» μου ο Κώστας ο Ντελής. Οχι ακριβώς έτσι, πάει καιρός, τα είπα με δικά μου λόγια. Φυσικά και δεν πιστεύω λέξη! Είναι από τις γνωστές γοητευτικές ιστορίες παράνοιας που σκαρώνει και μας τις ξεφουρνίζει τάχα μου για αληθινές στο καφέ μπάρ "No Name". Φροντίζει βέβαια πάντα να κρατά για πάρτη του τεχνιέντως τον ρόλο του μόνου άνετου και λογικού. Στην προκειμένη π.χ. αφήνει να εννοηθεί οτι είναι ο ψιθυριστής Α (Ντελής: παρατσούκλι, εκ του ντελίβερυ). Πάντως έχει φαντασία, το καλό να λέγεται! Και μας συνεπαίρνει όλους! Κι όταν λέω «φίλος» εννοώ αυτό που εγώ λέω «Φίλος Ανάγκης - Κολλητός Αυτομάτως». Φ.Α.Κ.Α. Αμα αφεθείς και ξεχάσεις τι είναι ο φίλος πιάστηκες! Τρία χρόνια τώρα –τρίτο έτος, του χρόνου παίρνω πτυχίο πλάκα πλάκα- μόνο ΦΑΚες έχω κάνει εδώ πέρα. Ολοι με φωνάζουν «Ο Τουρίστας». Μόνο στο χωριό με λένε Γιάννη. Ναι, στο χωριό έχω φίλους! Κι εδώ, στην αρχή Γιάννη με ξέρανε, το λένε και τα χαρτιά μου, αλλά ποιός θυμάται πια... Τουρίστας επειδή δεν πατάω ποτέ στη σχολή. Αλλος ένας λόγος που δε την πιστεύω την ιστορία του Κώστα. Αφού δεν παίρνουνε παρουσίες. Αλλοιώς πως περνάω μαθήματα εγώ, ένας Τουρίστας;

Λοιπόν, στο χωριό, τυχαίνει καμμιά φορά και καθόμαστε με τις ώρες και δε μιλάμε καθόλου. Εδώ σκοτώνονται ποιός θα πάρει αμπάριζα. Αμα πέσει σιωπή λες και θα καταργηθεί ο νόμος της βαρύτητας και θα εκσφενδονιστούν στο υπερπέραν. Μιλάνε για όλα! Ο,τι βρεθεί πρόχειρο. Εγώ κάνω χάζι να τους ακούω. Μιλάω μόνο για να σώσω την κατάσταση αμα μπλοκάρει η κουβέντα και βλέπω την αγωνία τους να χτυπάει κόκκινο.

Καφέ μπαρ No Name. Δεν είναι όνομα, κυριολεξία είναι. Απλώς έχει μια νταμπέλα που γράφει «Καφε Μπάρ» σκέτο.
-Που θα πάμε απόψε;
-Πάμε No Name;
Εμένα εδώ είναι το living room μου. Το υπνοδωμάτιό μου είναι 70 μέτρα πιο κάτω, στον 3ο όροφο. Μόλις ξυπνώ έρχομαι για φραπέ. Μετά από λίγο αρχίζουν τα τσιπουράκια. Για το μεσημέρι, απέναντι έχει ένα γυράδικο κι ένα μαγέρικο. Μετά πάλι καφέ, ανοίγω και κανα βιβλίο. Το βράδυ αρχίζουν οι μπύρες.

Το μαγαζί είναι απλό και όμορφο. Οχι κάτι εξεντρίκ. Στρόγγυλα τραπεζάκια τρίποδα μαύρα λακαριστά. Καρέκλες σκηνοθέτη, πορτοκαλί πανί και καρυδί σκελετό. Οι τοίχοι ώχρα σαγρέ. Παράθυρα σκαφτά. Για φωτιστικά λάμπες θυέλης, το μέταλο μπλέ. Η καλύτερή μου είναι οτι το μαγαζί μαζεύει παρολίγον σκακιστές. Ετσι βγάζω φαϊ, ποτά και τσιγάρα. Ξεκινώ 5-6 σιμουλτανέ. Με τον έναν βάζω στοιχημα 4 μπύρες, με τον άλλον 2 πακέτα τσιγάρα, με τον άλλον ένα γεύμα απέναντι κλπ. Μετά πάω και κάθομαι σ' ένα τραπέζι, μόνος ή με τους Φ.Α.Κ.Α. μου. Μόλις κάνει κάποιος μια κίνηση έρχεται, με φωνάζει, κάνω τάκα τάκα τη δική μου και γυρνάω στο τραπέζι μου. Ξέρω οτι για κανα μισάωρο θα σκέφτεται και θα μ' αφήσει ήσυχο. Μεγάλη επένδυση το σκάκι! Και όσο χάνουνε τόσο λυσσάνε! Την άλλη μέρα είναι στημένοι εδώ για ρεβάνς. Σίγουρο μεροκάματο!

Αλλά δεν είναι μόνο οι σκακιστές. Εδώ όλοι ή «παρολίγον» κάτι θα είναι ή κάτι «οσονούπω». Παρολίγον ίσον loosers. Οσονούπω ίσον πολλά υποσχόμενοι και κατά πάσα πιθανότητα μέλλοντες παρολίγον. Παρολίγον ηθοποιοί, φωτομοντέλα, οσονούπω σκηνοθέτες, συνθέτες, ποδοσφαιριστές, 13ηδες του ΠΡΟ.ΠΟ., ζωγράφοι. Κανείς δεν είναι π.χ. λογιστής. Κανείς δεν είναι οικοδόμος. Οοοοχι! Δουλεύει οικοδομή μέχρι να γυρίσει την πρώτη ταινία του. Κάνει το λογιστή μέχρι να γίνει Χέμινγουέι. Και φυσικά οι παρολίγον είναι πλέον φτασμένοι κριτικοί. Και «πατρικοί» συμβουλάτορες των οσονούπω. Αλλά μ' αρέσει που το μαγαζί δεν είναι ούτε άντεργκράουντ, ούτε πάνκ, ούτε σελεμπριτοφωλιά, ούτε ελληνάδικο ούτε κάτι ξέρω-γώ-τι. Είναι λίγο απ' όλα και όλοι χωράνε. Και μέσα στο παραμύθι τους είναι και λιγάκι αληθινοί. Τους γουστάρω κάπως. Η, μάλλον, δεν τους απεχθάνομαι και τόσο. Απλά είπαμε: Φ.Α.Κ.Α., ήτοι αλάργα.

No name, no style λοιπόν. Κι εδώ οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νικόλα, τον μεγάλο Νικόλα, τον άνθρωπο-μαγαζί! Μπάρμαν, DJ, γκαρσόνι όλα μαζί. Αλλά τι DJ! Από Cave σε Καρρά, μετά Nirvana, Madonna, Prince και καπάκι Αγγελόπουλο. Με πάθος! Αυτός ναι! Δε λέει μαλακίες. Αμα βάλει να σου εξηγήσει λέει αλήθεια. «Να ρε συ, ακούω "You don't have to be rich to be my friend" και πάει ο νούς μου "είμαι φτωχόπαιδο, τι θέλεις να σου κάνω; Θέλεις να πεθάνω;". Αφού ρε εκείνο το ριφ του Blοomfield δεν είναι ολόιδιο με το πέρασμα του βιολιού στο "Θα κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλλα";»
Ολα αγορασμένα από Νιγηριανούς. 50 λεπτά το κομμάτι, πως το φέρνει ο κερατάς και τους τουμπάρει πάντα! «Hey, man, this bro is a rapper and his nickname is "50Cent". How do ya think he feels if someone pays more than his name for his music?» Η πειρατεία, λένε, σκοτώνει τη μουσική. Βλακείες! Ποιός έχει λεφτά ρε ν' ακούσει "νόμιμη" μουσική; Αν επιζεί η μουσική είναι γιατί κάτι μαυρούληδες παίζουν κρυφτό με τους μπάτσους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε πέρσυ και καλύτερα. «Σφίξτε το ζωνάρι» ο ένας, «Διερχόμεθα στενωπό» ο άλλος, «Παραλάβαμε καμένη γή» ο παράλλος. Εγώ ξέρω οτι ο θείος μου κι η θειά μου κάνουν από δυό δουλειές –σύνολον τέσσερις- για να πληρώνουνε νοίκι, ψωμί, τυρί και σαλάμι. Και έχουν το θράσος να σου λένε οτι αμα δεν ακουμπήσεις 18 και 20 ευρά για το cd κινδυνεύει η μουσική. Σα δε ντρέπονται λέω εγώ!

Αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί μου ήρθε να ξεκινήσω με μια από τις δεκάδες ηλίθιες ιστορίες παράνοιας που αράδιαζε ο Ντελής. Και γιατί μ' αυτή ειδικά. Σίγουρα κάποιο λόγο θα έχω αλλά δεν τον ξέρω. Να έχει να κάνει με την Ηρώ; Δε μου φαίνεται, όσο κι αν το ξεψαχνίζω. Ασε που αν και τον ξέρω απ' έξω το Φρόυντ τον βρισκω λίγο τρόμπα. Να έχει να κάνει με κάποιο σημαίνον του περικειμένου; Ούτε το Λακάν τον πάω, αν και έχω βγάλει φράγκα απ' αυτόν. Πτυχιακές κατά παραγγελίαν. Στην αρχή έπαιρνα 200 ευρώ το κομμάτι. Οταν άρχισαν να πέφτουν τα 10ρια ανέβασα το κασέ μου στα 400. Πουλάει το 10ρι. Ανοίγει μεταπτυχιακά. Τεσπα, εμένα με βολεύουν αυτοί οι ψυχαναλυταράδες, λεφτά βγάζω. Δεν ξέρω τι κάνουν στα ιατρεία τους αλλά όταν γράφουν βιβλία είναι μόνο για προσάναμμα. Μόνο έναν σέβομαι. Τον Βίννικοτ. Δε γράφει ανοησίες. Αλλά πάλι δεν ξέρω, ίσως τον σέβομαι επειδή τον λένε Ντόναλντ. Πως να το κάνουμε, το αίμα νερό δε γίνεται! Οπως έλεγε κι ο Ντόναλντ «κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία». Αλλά πάλι, σκέφτομαι, ένας συνειρμός ήταν κι αυτή η ιστορία με τον προφέσσορα οπότε τι να ψάχνω, ψύλλους στ' άχυρα; Ισως να ναι από καμμιά ατάκα σκόρπια...

Την Ηρώ δεν θα την έλεγες μελαγχολική. Δεν ξέρω καν αν ήταν παρολίγον ή οσονούπω. Μάλλον τίποτα απ' τα δύο, αυτοί δε βάζουν γλώσσα μέσα. Η Ηρώ ήταν Γυναίκα. Γυ-ναί-κα. Οπως ξέρετε δε λέω πολλά. Οταν έμπαινε στο No Name άστραφτε ολόκληρη. Δηλαδή ερχόταν αστραφτερή. Και δεκάλεπτο το δεκάλεπτο ξεθώριαζε. Μονάχα το βλέμμα της άστραφτε όλο και περισσότερο. Δε μιλούσε ποτέ. Ασε που εκέινη τη μέρα ήταν αλλοιώς. Μπουρινιασμένη. Ηπιε; Δε φαινόταν πιωμένη. Πάντως ήταν αλλοιώς. Λες και ήταν η Ηρώ Molotov. Ισως τις άλλες μέρες να ήταν αλλοιώς. Δεν ξέρω. Εγώ, είπαμε, μιλούσα μόνο όταν το χάσμα διαρκούσε και πήγαινε για big bang. Κάτι σα σέντερ μπάκ. Εκείνη τη βραδυά είχα ρεπό. Πάγκος. Η συζήτηση ήταν έντονη. Εντονη δεν εννοούμε οτι είχε και πάθος. Απλώς ταχυβολία. Ποσότης. Απολάμβανα τη σιωπή μου. Η Ηρώ μάλλον δεν απολάμβανε την κουλτουρορύπανση.
-Δηλαδή ρε Γιώργο ο ιταλικός νεορεαλισμός τι παραπάνω έχει από το Φώσκολο του '60; Μην κοιτάς τώρα... Τότε ήταν τραγωδός!
-Τώρα, για να καταλάβω, συγκρίνουμε τη Μάμα Ρόμα με το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο;
-Αν το θες πές το κι έτσι. Η, ας πούμε, ο Ντε Σίκα κι ο Τζαβέλλας...
Σε τέτοιες φάσεις αν μου απευθύνει κανείς το λόγο απλώς τον κοιτάω, τρώω ένα αμύγδαλο, πίνω μια γουλιά, ώσπου κάποιος άλλος παίρνει αμπάριζα. Αλλά εγώ είμαι ο Γιάννης ο Τουρίστας. Με ξέρουν όλοι. Την Ηρώ πόσο καλά την ξέρουν; Επιπλέον εμένα το μάτι μου δεν αστράφτει, απ' όσο ξέρω.
Κώστας:
-Ηρώ εσύ τι λές;
Βλέμμα από ποτήρι σε Κώστα, μετά στο βάθος, στάση, μετά πάλι στο ποτήρι. Γουλιά.
-Ηρώ;
Τίναγμα μαλλιών με ελαφρό ξεφύσημα, βλέμμα στο ποτήρι, γουλιά.
-Ηρούλα, μια δραχμούλα για τη σκέψη σου...
-Ακου, Ντελίβερη: Δεν ξέρω τι σκατά άνθρωπος είσαι αλλ...
-Μα, ρε Ηρώ...
-Με διακόπτεις! Ελεγα: δεν ξέρω από τι είσαι φτιαγμένος, εγώ πάντως σήμερα είμαι από βενζίνη γιαυτό μίλα με κάναν άλλο μην χαλάσουμε τις καρδιές μας.
-Βρε Ηρώ, άκου με να...
-Ντελίβερη, φεύγω πριν πω καμμιά βαριά κουβέντα που ξέρω οτι δεν τις αντέχεις.
-...
Φόρεσε την καπαρντίνα της. Το πρόσωπό της ξαναέλαμψε σαν μόλις να μπήκε. Περπάτησε αργά, χωρίς να δείχνει ταραγμένη μέχρι την πόρτα. Βγήκε χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει.

Αρπάζω μια χούφτα αμύγδαλα απ' το μπώλ και τρέχω ξωπίσω.

-Ηρώ!
-Τι θές κι εσύ τώρα;
-Τίποτα. Αμύγδαλα. Πάρε για το δρόμο.
Χαμογελάει η Ηρώ! Χαμογελάει το Ηράκι!
-Ηρώ, πάμε μια βόλτα. Δε στην πέφτω...
-Κρίμα. Θα ήταν ωραία ρε γαμώ το! Σε γουστάρω ρε Τουρίστα. Και τό ‘χα τόσο ανάγκη! Μου το χάλασες τώρα όμως... Πάει, κάηκε... Σςςς! Μην πείς τίποτα! Πάει. Κάηκε. Πάμε βόλτα όμως. Ακολούθα.

Τραβήξαμε προς τα κάτω. Χωρίς να καταλάβουμε βρεθήκαμε στην κρεαταγορά. Η κίνηση είχε αρχισει. Πακιστανοί ξεφόρτωναν νταλίκες. Διαταγές, βλαστήμιες, αγκομαχητά. Κρεμούσαν τα μοσχάρια σκισμένα στη μέση ένα ένα στα τσιγκέλια. Το αίμα κυλούσε απ' τα ρείθρα στα αυλάκια.
-Γιάννη, άνοιξε το στόμα και κλείσε τα μάτια.
Μου έβαλε στο στόμα το τελευταίο αμύγδαλο
-Τώρα θέλω να περπατήσω μόνη.
-Καληνύχτα Ηρώ.
-Καλημέρα Γιάννη.
-Καλημέρα Ηρώ.
-Αντίο Γιάννη.
Στάθηκα και την είδα σχεδόν να κολυμπά ανάμεσα στους πάγκους. Νταλικέρηδες και εμπόροι στέκονταν σαν σε προσοχή για λίγο πριν γυρίσουν στις δουλειές τους. Ξημέρωνε. Εψαχνα που να κρυφτώ, να μη με βλέπουνε, να μου ρίξω δέκα μούντζες.

Το βράδυ στου Νικόλα ήταν ο Ντελίβερης
-Ρε, έκανα μαλακία χτες;
-Δε με χέζεις ρε Κώστα...
-Κερνάω ουίσκυ.
-Ασε, χρωστάει μπουκάλι ο Mr. Kasparov απ το πίσω τραπέζι.
-Μα γιατί τα πήρε έτσι;
-Δε θα μάθεις ποτέ Κώστα.
-Δε θα μου πείς;
-Δε μου είπε.
-Ρώτα την.
-Δε θα ξανάρθει ρε βλάκα!
-Τουλάχιστον πέρασες καλά χτες, ε; Κουφαλίτσα!
-Καληνύχτα μαλάκα!
-Που πάς;
-Φαντάρος...



Κεντρική Σελίδα